انواع اصلی دیگ آب گرم:
در این مورد بایستی به استانداردها و قوانین زیر توجه داشت:
– DIN 4702 دیگ آب گرم
– DIN 4794 کوره هوای گرم ثابت
– DIN 18890-18895 کوره لعابی و همیشه سوز با سوخت جامد
– TRD 702 دیگ های بخار
– دستورالعمل سیستمهای گرمایش (HeizAnlV) و
– قانون جلوگیری از آلودگی هوای دولت آلمان (BimSchG)
DIN 4702 دیگ ها را به چند دسته تقسیم کرده است که بر اساس نوع سوخت و نیز شرایط کاربرد، این تقسیم بندی معتبر می باشد:
• دیگ آب گرم با سوخت مایع و سوخت گازی (دیگ مخصوص گازسوز/گازوئیل سوز) مناسب برای سوخت های مایع و گازی مجهز به مشعل دمنده دار.
• دیگ مخصوص گازسوز، مناسب برای سوخت های گازی، که به مشعل بی دمنده (مشعل اتمسفری) مجهز است.
• دیگ های با سوخت جامد، دیگ های مخصوصی هستند که فقط برای سوخت های جامد مناسب اند.
• دیگ های چند گانه سوز، برای استفاده از سوخت های جامد، مایع و گازی مناسب اند و مجهز به مشعل دمنده داری هستند که برای تغییر سوخت آنها از جامد به مایع یا گاز و یا برعکس، نیازی به ایجاد تغییر در سیستم آنها نیست.
• دیگ های با مکش طبیعی دیگ هایی هستند که در محفظه احتراق آنها خلا وجود دارد، یعنی مکش (ناشی از دودکشی) بایستی برای غلبه بر افت فشار های فضای احتراق، کافی باشد.
• دیگ های با فشار بالا دیگ هایی هستند که در محفظه احتراق آنها فشار بالاست، یعنی به کمک فشار بالایی که دمنده تامین می کند بر مقاومت های داخل دیگ چیرگی حاصل می شود. به همین دلیل در این دیگ ها سرعت جریان بالاست (در نتیجه گرمادهی بهتر است) این فشار بالا بایستی در خروجی دود دیگ به صفر برسد (حذف ایستگاه بام). این سیستم مستقل از مکش دودکش کار می کند.
مطابق دستورالعمل سیستم های گرمایشی و DIN 4702 دیگ های آب گرم به شرح زیر دسته بندی می شوند.
• دیگ آب گرم استاندارد،
• دیگ آب گرم کم دما و
• دیگ چگالشی.
همچنین مقادیر مشخصه دیگ های تعریف شده اند، برای مثال:
• توان گرمایی QL مقدار گرمای مفیدی که دیگ در واحد زمان به سیال می دهد.
• توان گرمایی نامی QNL توان دائمی دیگ که شازنده مصابق DIN 4702 مشخص می کند.
• محدوده توان گرمایی، محدوده ای است که سازنده دیگ مطابق DIN 4702 مشخص می کند (دیگ در آن محدوده توانی قابل تنظیم است) بالاترین مقدار این محدوده، توان گرمایی نامی است.
• توان گرمایی احتراق QB مقدار گرمایی است که از سوخت به دیگ انتقال می یابد (گرمای حاصل از احتراق) و به ارزش گرمایی سوخت بستگی دارد. این کمیت به توان احتراق نیز معروف است.
• توان گرمایی نامی احتراق QNB، توان دائمی که سازنده مطابق DIN 4702 برای دیگ مشخص می کند.
• کارآیی دیگ Kŋ عبارت است از نسبت مقدار گرمای مفید به مقدار گرمای داده شده.
• بازده استاندارد Kŋ یک مقدار استاندارد شده است که با آن میزان استفاده از انرژی و در نتیجه به صرفه بودن دیگ از لحاظ اقتصادی در یک دوره زمانی معین گرمایش بیان می شود. مقادیر این کمیت در ۵ نقطه کاری (۶۳% . ۴۸% . ۳۹% . ۳۰% . ۱۳%) قرار می گیرند.
• دمای دود Kυ دمای اندازه گیری شده دود در داخل دودکش است.
• اتلاف دود qA بخشی از گرماست که از طریق دود به هدر می رود و
• اتلاف گرمای نهفته در دیگ qA بخشی از گرما، که برای حفظ دمای معینی در دیگ لازم است.
! الزامات فنی دیگ مطابق DIN 4702 «توان گرمایی، کارآیی دیگ، مقاومت اصطکاکی داخل دیگ، فشار لازم برای غلبه بر مقاومت ها، بازده استاندارد و اتلاف گرمای نهان در دیگ» مقادیر حداقلی هستند که بایستی در آزمون استاندارد رعایت شده باشند. مقادیر الاینده موجود در دود نیز، حدودی دارند که بایستی رعات شوند.
ساختمان دیگ بایستی به گونه ای باشد که هم جریان دود و محصولات احتراق، (همچنین سیال مربوطه) از آن به آسانی برقرار شود و هم احتراق بهینه، توام با صرفه جویی انرژی و کم آلاینده باشد.